مدیریت مرکز تلفن VoIP یک سیستم مبتنی بر سخت‌افزار یا نرم‌افزار است که با استفاده از فناوری صوتی برای ارسال و دریافت تماس تلفنی از طریق شبکه IP طراحی شده است. این تلفن صوتی تلفن آنالوگ را به یک قالب دیجیتالی تبدیل کرده که از طریق اینترنت قابل انتقال است. همچنین سیگنال‌های تلفن دیجیتالی ورودی از اینترنت را به تلفن صوتی استاندارد تبدیل می‌کنند.
تلفن‌های وُیپ، همچنین به عنوان تلفن‌های تحت شبکه (IP Phone) شناخته می‌شوند و شامل ویژگی‌ها و قابلیت‌هایی هستند که در تلفن‌های آنالوگ سنتی یافت نمی‌شود.
تلفن وُیپ چگونه کار می کند؟
برای راه اندازی سیستم تلفن های وُیپ یک شبکه لازم است. به تلفن ها از طریق پروتکل پیکربندی (Dynamic Host (DHCP، که بطور خودکار شبکه و پارامترهای VoIP را پیکربندی می کند، آدرس IP داده می شود. یک سیستم نام دامنه (DNS) آدرس های مورد نظر را ردیابی می کند تا دستگاه هایی مانند تلفن های تحت شبکه بتوانند به یکدیگر وصل شوند.
تلفن های وُیپ برای تسهیل در انتقال ارتباطات صوتی از طریق اینترنت به تعدادی پروتکل احتیاج دارند. متداول ترین پروتکل VoIP است که از ارتباطات صوتی، تصویری و داده ای در شبکه های IP پشتیبانی می کند.
انواع تلفن های وُیپ
دو نوع اصلی تلفن های تحت شبکه، تلفن های مبتنی بر سخت افزار و نرم افزار هستند.
از نظر جسمی، تلفن وُیپ مبتنی بر سخت افزار شبیه یک تلفن سنتی سیمی یا بی سیم است. این تلفن ها شامل امکانات فیزیکی مانند بلندگو یا میکروفون، صفحه لمسی و سخت افزار برای نمایش ورودی کاربر و شناسه تماس‌گیرنده هستند. تلفن های VoIP همچنین دارای قابلیت انتقال تماس، تماس چندجانبه و پشتیبانی از چندین حساب جداگانه هستند. برخی از تلفن های وُیپ می توانند داده های تصویر را در حین مکالمه دریافت و ارسال کنند، بنابراین تلفن های ویدیویی محسوب می شوند.
تلفن های تحت شبکه مبتنی بر نرم افزار، همچنین به عنوان تلفن های هوشمند نیز شناخته می شوند، مشتری ها نرم افزاری هستند که بر روی رایانه کاربر یا دستگاه تلفن همراه نصب شده اند. هدست با میکروفون که به رایانه یا دستگاه تلفن همراه وصل می شود، برای برقراری تماس لازم است. اگر میکروفون داخلی نیز داشته باشد، کاربران می توانند با استفاده از دستگاه خود تماس برقرار کنند.
تلفن های آنالوگ سنتی نیز ممکن است با اتصال به آداپتور تلفن آنالوگ (ATA) به تلفن های IP تبدیل شوند. تلفن های آنالوگ را می توان با وصل کردن شبکه، که سپس به تلفن وصل می شود، تبدیل کرد.
مزایا و معایب تلفن های وُیپ
تلفن های VoIP چندین مزیت را به سازمان ها ارائه می دهند:
سازمان ها می توانند با فعال کردن سرویس های VoIP، هزینه تماس را کاهش دهند. در حالی که تلفن های آنالوگ سنتی می توانند هزینه های جانبی کمتری داشته باشند، اما آن ها برای پشتیبانی، ارتقاء و ادغام با برنامه های ارتباطی هزینه بیشتری دارند. تلفن های IP همچنین تماس های بین المللی ارزان تری را ارائه می دهند، زیرا تماس های تلفنیوُیپبا نرخ محلی مقصد مکالمه شارژ می شوند.
تلفن های VoIP نسبت به گوشی های سنتی تحرک و مقیاس پذیری بیشتری را ارائه می دهند. اگر یک سازمان به یک مکان جدید منتقل شود، دیگر نیازی به دستیابی به خطوط تلفن جدید با سیستم سنتی ندارد. افزودن تلفن های جدید به سیستم وُیپ فقط با پهنای باند موجود در شبکه سازمان محدود می شود. تلفن های هوشمند همچنین باعث افزایش تحرک می شوند، زیرا محدودیت فیزیکی تلفن های سیمی را برای مشتریان از بین می برند.
تلفن های وُیپ همچنین می توانند با سایر برنامه های ارتباطی ادغام شوند. به عنوان مثال، سازمان ها می توانند نرم افزار مدیریت ارتباط با مشتری (CRM) خود را با تلفن های وُیپ ادغام کنند تا شناسه تماس گیرنده را ارتقا دهند و سوابق اطلاعات تماس را حفظ کنند.
با این حال، تلفن های VoIP دارای معایبی نیز هستند، مثل نیاز به یک اتصال اینترنتی معتبر یا تاثیرپذیری از محدودیت های پهنای باند. بدون پهنای باند کافی، تماس های تلفنی ممکن است تاخیر را تجربه کنند و این می تواند منجر به افت کیفیت تماس شود. علاوه بر این، در صورت قطع برق یا قطع اینترنت، کاربران نمی توانند از طریق تلفن های خود تماس برقرار کنند.
تماس های اضطراری با تلفن های VoIP می تواند مشکل باشد زیرا آدرس های IP محل دقیق تماس گیرنده ها را ارائه نمی دهند، این امر باعث می شود تا اپراتورها مسیر تماس تلفنی را به مرکز تماس اضطراری مربوطه دشوار کنند.
